De vraag van de consument blijft de druk op de detailhandel opvoeren om te bewijzen dat zij duurzaam is, wat betekent dat leveranciers, ook in de landbouw, ervoor moeten zorgen dat hun werkwijze aan deze behoeften voldoen.
Onder druk van de Scope 3-emissies zijn er volop gesprekken aan de gang over hoe de landbouw duurzamer kan worden, met een focus op het verminderen van de CO2-voetafdruk bovenaan de lijst.
Hoewel het toe te juichen valt dat duurzaamheid en veiligheid in hetzelfde gesprek worden betrokken, is het belangrijk dat de verwachtingen worden vastgesteld over de manier waarop zij worden beheerd. In grote lijnen is het eenvoudig om te werken aan erkende assurance systemen voor landbouwbedrijven om de voedselveiligheid te beheren, zoals de Red Tractor Farm Standards. De standaardisering van duurzaamheid is echter veel complexer omdat zij afhankelijk is van de organisatorische doelstellingen van elke detailhandelaar. Dit gebrek aan consistentie maakt de uitdagingen voor de landbouwsector alleen maar groter en doet de vraag rijzen hoe de landbouwsector zich kan voorbereiden op deze nieuwe uitdagingen zonder de landbouwer op hoge kosten te jagen.
Het is duidelijk dat meer aandacht wordt besteed aan landbouwmethoden die zo CO2-neutraal mogelijk zijn. Hoewel dit van oudsher door de landbouwbedrijven zelf wordt gedaan, zien we nu dat dit zich uitbreidt tot de bredere toeleveringsketen met een groeiende behoefte om duurzame werkwijzen aan te tonen. De definities van duurzame werkwijzen lopen uiteen, maar de landbouwsector kan verwachten dat ze in de eerste plaats betrekking zullen hebben op milieueffecten en broeikasgassen. Ondertussen zullen secundaire verwerkers, die verder verwijderd zijn van de primaire productie, waarschijnlijk prioriteit geven aan aspecten zoals verpakkingen en afvalbeperking.
Nu de druk van de detailhandel doorwerkt in de toeleveringsketen, is transparantie en communicatie van het grootste belang om ervoor te zorgen dat duurzaamheid duidelijk wordt gedefinieerd en de voedselveiligheid niet in het gedrang komt. Duurzaamheid en veiligheid zijn twee heel verschillende zaken, en het kan gemakkelijk zijn om het ene op het spel te zetten ten gunste van het andere. Zuivel is een goed voorbeeld van een product waarvan de veiligheid in het gedrang kan komen als wordt overgestapt op alternatieve verpakkingen. Om beide in evenwicht te brengen, is het nog nooit zo belangrijk geweest om samen te werken en effectief te communiceren tussen degenen die de voedselveiligheid en duurzaamheid beheren.
Dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan, vooral als we kijken naar de manier waarop momenteel met voedselveiligheid en duurzaamheid wordt omgegaan. Terwijl de aanpak van voedselveiligheid bijvoorbeeld op samenwerking is gericht - waarbij organisaties een wederzijds begrip hebben van de voordelen van een veilige voedselvoorzieningsketen - hebben duurzaamheidspraktijken aantoonbaar een meer concurrerend karakter. Dit is het gevolg van recente veranderingen in de consumentenvraag, waarbij duurzaamheid veel hoger op de inkoopagenda staat. Als zodanig is het onwaarschijnlijk dat er ooit een consistente en wereldwijde aanpak zal zijn voor het bereiken van duurzaamheid in de supply chain.
Als supply chain assurance specialisten werkt LRQA aan het pro-actief ontwikkelen van best-fit oplossingen die aan ieders behoeften voldoen. Doelen moeten realistisch zijn en afgestemd op de scope - en budgetten - van de leverancier. Retailers moeten ook duidelijk zijn en ervoor zorgen dat de verantwoordelijken voor voedselveiligheid en duurzaamheid samenwerken om ervoor te zorgen dat de werkwijzen op elkaar zijn afgestemd en worden gecommuniceerd. Alleen dan zullen we echt effectieve duurzame werkwijzen in de landbouwsector zien.
