Als bevolking groeien we. We leven langer, verdienen meer en zijn ons steeds bewuster van gezonder eten.
Deze factoren zorgen samen voor een langdurige groei van de consumptie van vis en zeevruchten, waardoor de wildvangst onder druk komen te staan en er uiteindelijk behoefte is aan meer aquacultuur. Tussen 1990 en 2018 was er een stijging van 122% in de totale consumptie van vis en een stijging van 527% in de wereldwijde aquacultuurproductie volgens de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN. Vandaag is ongeveer 50% van alle geconsumeerde zeevruchten afkomstig van aquacultuurbedrijven.
Aquacultuur is inherent duurzamer dan landbouw - zowel wat de impact op het milieu als wat het gebruik van hulpbronnen betreft - en zal een belangrijke rol spelen bij het voeden van onze groeiende bevolking. Er is echter een algemeen gebrek aan consensus over hoe een "goede" aquacultuur er nu eigenlijk uitzien, met als gevolg dat er op grote schaal niet-duurzame werkwijzen worden toegepast. De overbevissing van wilde vis om voer voor gekweekte vis te produceren, bijvoorbeeld, is een situatie die onder controle moet worden gebracht aangezien onze afhankelijkheid van zeevruchten toeneemt en de wilde visvangst verder dreigen af te nemen.
Dit is slechts één voorbeeld en het is duidelijk dat, naarmate de aquacultuurproductie toeneemt om aan de vraag te voldoen, de potentiële negatieve milieueffecten moeten worden beheerst en geminimaliseerd. Dit kan alleen worden bereikt door in de hele keten van de aquacultuur een cultuur van duurzaamheid en voortdurende verbetering te verankeren - waarbij transparantie en zekerheid een belangrijke rol spelen.
De etikettering van producten is hier een goed voorbeeld van. Etiketteringsprogramma's zoals de Aquaculture Stewardship Council (ASC) Farm Standards en de Best Aquaculture Practices (BAP) zijn de laatste jaren in aantal toegenomen, aangezien organisaties verder gaan dan het certificeren van productkwaliteit en hun merken willen afstemmen op goede werkwijzen op het gebied van dierenwelzijn, milieu-impact, sociale omstandigheden en meer - prestaties die zij met trots op hun verpakking en marketing tonen.
Nu de voorkeur van de consument steeds sneller verschuift in de richting van duurzame producten en merken, vormen assurance programma's zoals deze een sterke stimulans voor verandering, helpen zij de aquacultuur haar volledige potentieel te realiseren, pakken zij tegelijkertijd de onderliggende oorzaken van slechte praktijken aan en zorgen zij voor een gezonde en duurzame voedselbron voor de komende jaren. Nieuwe samenwerkingsverbanden en partnerschappen, zoals de Safe Seaweed Coalition - een initiatief dat tot doel heeft toe te zien op de veiligheid en duurzaamheid in de zeewierteeltsector naarmate deze zich uitbreidt - zullen ook een belangrijke rol spelen bij het versnellen van de vooruitgang.
Ondertussen zullen innovatie en technologische vooruitgang op het gebied van zekerheid ook helpen om duurzame groei te bevorderen. Auditing op afstand heeft niet alleen aquacultuurorganisaties in staat gesteld hun activiteiten voort te zetten tijdens de pandemie, maar maakt ook een bredere toegang tot certificering - en dus toegang tot markten - voor kleinere producenten en vissers mogelijk.
Het is duidelijk dat de aquacultuur tal van antwoorden kan bieden op de vraag hoe we een groeiende bevolking kunnen voeden tegen de achtergrond van een toenemende druk op het milieu - maar de sector zal niet slagen zonder verandering. Er zijn tal van mogelijkheden om de sector te ondersteunen en in de juiste richting te helpen evolueren - de belangrijkste daarvan is waarborging.
